I misgi

La vie quotidienne d'un quartier dans une ville corse racontée par un chat...« Quand’ellu si hè lampatu Loulou, ùn aghju vistu nunda, ùn aghju intesu nunda. À noi, i chjuchi, ci lacanu sempre da cantu. S’ellu hè qualcosa felice o ridiculu, ùn hè mai l’ora ghjusta chì hè sempre l’ora di altra cosa: manghjà, beie, dorme, è po avà, dapoi pocu, ancu lavà si i denti! S’ellu hè un accidente o un fattu tristu, allora ancu peghju! Piglianu a scusa ch’è no simu debuli è ùn ci dicenu nunda. Aghju messu una bella stonda à capì ch’è no eramu noi i brisgiuli. È riflette è riflette, aghju capitu chì quandu i maiò dicenu à l’altri di stà zitti perchè chì ci sò i brisgiuli, è bè, vole dì ch’ellu si tratta di i zitelli chjuchi. S’ellu si passa qualcosa in u vicinatu, ci tappanu l’arechje. È quand’ellu ci hè qualcosa da vede, ci tuppanu l’ochji. Hè per quessa ch’o mi malfidu sempre... I maiò, ùn sò micca in altrò, ma in u nostru paese, sò propiu un periculu... Vi tuppanu a vita, vi tuppanu. »